Wat is Perifeer Arterieel Vaatlijden?

Als gevolg van afzetting van vet (plaques) in de wand van de slagader en 'verharding' of ‘verkalking’ van de wand van slagaders kan er een vernauwing ontstaan. Deze aandoening noemen we perifeer arterieel vaatlijden (PAV). De vernauwingen kunnen in alle vaten voorkomen, maar treden vooral op in de beenslagaders. 

Door de vernauwing stroomt er minder bloed door het vat. Dit brengt de bloedtoevoer naar bijvoorbeeld de benen en daarmee de zuurstofvoorziening in gevaar, perifeer vaatlijden genoemd. In de spieren vindt een stofwisselingsproces plaats waarbij zuurstof gebruikt wordt. Bij een tekort aan zuurstof ontstaat een krampende pijn. Dit verschijnsel noemen we “Claudicatio Intermittens”, de medische term voor etalagebenen. Wanneer de doorbloeding erg sterk is verminderd, kunt u ook pijn hebben wanneer u rust.

Pijn bij het lopen is het belangrijkste verschijnsel van Claudicatio Intermittens. 

Verschillende stadia van PAV
De ontwikkeling van PAV verloopt via vier stadia. Aan de hand van de klachten kan worden vastgesteld in welk stadium men zich bevindt.

1. Een vernauwing in de slagader in of naar het been; de afsplitsingen zorgen voor voldoende bloedtoevoer en er zijn geen klachten.
2. Claudicatio Intermittens (etalagebenen); na een bepaalde loopafstand treedt een stekende pijn (kramp) in het been op.
3. Rustpijn; tijdens het liggen is de doorbloeding onvoldoende en treedt er pijn op die manier wordt door het been af te laten hangen of zittend slapen.
4. Gangreen en/ of necrose; er is nauwelijks doorbloeding. Er treden gemakkelijk wondjes op door bijvoorbeeld nagels knippen of de druk van een schoen. Deze wondjes raken snel geïnfecteerd. Wanneer deze infectie zich uitbreidt ontstaan er donkerblauwe of zwarte verkleuringen.

De levensverwachting van patiënten met etalagebenen is gemiddeld 10 jaar korter dan die van gezonde personen. Er is een zeer sterk verhoogd risico op andere vormen van hart- en vaatziekten, zoals hartinfarcten, hersenbloedingen en chronisch hartfalen. De kans op overlijden is ongeveer 2 á 3 keer zo groot dan die bij leeftijdsgenoten zonder etalagebenen.